O rasie

Jest to polska rasa konia wywodząca się od wymarłego dzikiego tarpana, gatunku niegdyś zamieszkującego wschód Europy. Na terenach Polski, w okolicach Puszczy Białowieskiej ostatnie tarpany przerwały do 80 lat XVIII w. Zwierzęta zostały schwytane i ulokowane w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich. Przebywały tam 26 lat, kiedy to zostały rozdane okolicznym chłopom. W wyniku oswojenia i krzyżowania z innymi końmi powstała istniejąca do dziś rasa.

Koniki polskie swoją nazwę zawdzięczają profesorowi Tadeuszowi Vetulaniemu, który wprowadził ją do hipologii na początku XX wieku. To dzięki jego staraniom w warunkach rezerwatowych w Puszczy Białowieskiej w 1936 roku rozpoczęto odtwarzanie rasy konika polskiego o typowych cechach tarpana. Burzliwy okres wojenny doprowadził do zniszczenia hodowli. Po zakończeniu wojny w 1949 r wznowiono hodowle konika polskiego i sprowadzono nieliczne, rozporoszone po kraju oraz z trenu Niemiec konie do Popielna. Obecnie w Polsce funkcjonuje kilka hodowli zachowawczych konika polskiego.

Konik polski to prymitywna rasa, małego wzrostu, charakteryzująca się silną i krępą budową ciała. Koniki mają umaszczenie myszate (występują również osobniki ciemniejsze) z charakterystyczną dla rasy czarną pręga na grzebiecie. Pręgi występują również na stawach skokowych i nadgarstkowych. Odporność na choroby, duża wytrzymałość na warunki terenowe i klimatyczne oraz niewielkie wymagania odnośnie żywienia i pielęgnacji konika polskiego sprawiają, że może on na pastwiskach przebywać całorocznie. Z tego również względu często wykorzystywany jest do czynnej ochrony podmokłych łąk i bagien.

Więcej informacji o rasie można znaleźć w programie ochrony zasobów genetycznych konika polskiego: http://www.bioroznorodnosc.izoo.krakow.pl/konie/programy-ochrony.

​